De officiële lijst
met bestverkochte boeken

Paulien Cornelisse schrijft over taal. Niet over hoe het zou moeten, of hoe verschrikkelijk het is dat er mensen zijn die 'groter als mij' zeggen. Nee. Het gaat over taal zoals die op dit moment gesproken wordt. Dat is soms walgelijk, en soms aandoenlijk. Wat volgens Paulien Cornelisse in ieder geval vaststaat, is dat mensen bíjna nóóit zeggen wat ze bedoelen. ('Als ik even heel eerlijk ben' lijkt de opmaat tot vriendelijk commentaar, maar is meestal de inleiding tot keiharde kritiek onder de gordel).

Veel mensen vinden dat wij ons vooral door het gebruik van taal onderscheiden van de wilde beesten. Paulien Cornelisse ziet taal niet als een teken van civilisatie, maar meer als een voortzetting van omgangsvormen uit de oertijd. We zijn nog steeds bezig elkaar te vlooien en tegen elkaar te gillen, alleen doen we dat nu op een veel ingewikkelder manier. Je hebt ook mensen die niet willen toegeven dat de discussie inmiddels een ruzie aan het worden is. Die zeggen bijvoorbeeld: 'Grappig dat je dat zegt,' terwijl het helemaal niet grappig is.

Bron: Contact
www.pauliencornelisse.nl

Na vier afschuwelijke jaren ontkomt Maria Mosterd op zestienjarige leeftijd aan de greep van haar loverboy Manou. Ze gaat naar India om in een project voor loverboyslachtoffers haar onafhankelijkheid terug te vinden. Maar in haar hoofd reist Manou mee.

Als ze in India uit het vliegtuig stapt, schrikt ze zich dood. Ze ziet alleen maar lelijke mannen met snorren en het stinkt er als een dierentuin die een week niet is uitgemest. Ze gaat wonen in de stad Trichy, waar ze zich tot haar eigen verbazing meteen thuis voelt. Elke dag gaat ze naar een weeshuis om met de kinderen te dansen en als ze het moeilijk heeft, praat ze met haar hondje Bindi.

Ze wordt door haar begeleidster Liz voortdurend geconfronteerd met het gedrag dat Manou haar heeft aangeleerd. Veranderen is niet makkelijk, want die 'dikke zwarte pad' in haar hoofd laat zich niet zo maar wegjagen. En wat zijn haar vooruitzichten als ze straks terug is in Nederland? Hoe voorkom je, als je geen toekomst hebt, dat je terugvalt in patronen van vroeger?

Bindi gaat verder waar Echte mannen eten geen kaas ophoudt.

Bron: Van Gennep
www.mariamosterd.nl

Tot haar eerste dag op de middelbare school is Maria een heel gewoon meisje van twaalf. Ze woont met haar moeder en haar zus in een stad in het oosten van Nederland,en wil wel wat meer spanning in haar leven. Of stoer zijn, zoals dat groepje jongens dat rondhangt op het parkeerterrein van de school. Hoe zou het zijn als een van die jongens haar vriendje was? Maria's fantasie lijkt werkelijkheid te worden: een van hen, Manou, spreekt haar aan. Wat ze niet weet, is dat Manou een loverboy is.
Zes jaar later schrijft Maria dit bloedstollende verslag van haar jaren met Manou. De jongens die haar haar normale jeugd hebben ontnomen, en die de meeste mensen kennen als ‘loverboys', waren voor haar pooiers, drugs-, wapen- en mensenhandelaars. Geweld, (groeps)verkrachtingen, handel in meisjes, drugssmokkel: Maria heeft veel meegemaakt en gezien. Ze heeft er een authentiek en onthullend verhaal over geschreven. Openhartig vertelt ze over haar tegenstrijdige gevoelens voor Manou, en haar strijd om aan hem te ontkomen: fysiek, maar vooral mentaal. Wat Maria heeft meegemaakt is schokkend; hoe ze erop terugkijkt is buitengewoon ontroerend.
Nu met 16 extra pagina's Maria vertelt...

Bron: Van Gennep

‘Nooit eerder in de oorlogsgeschiedenis,’ schreef Stalin aan Churchill, ‘heeft zo’n onderneming plaatsgevonden.’ Het was inderdaad verreweg de grootste vlootinvasie ooit vertoond. De deelnemers aan de invasie over Het Kanaal – soldaten, zeelieden, piloten – zullen het beeld nooit vergeten, net zo min als de verraste Duitse verdedigers aan de Normandische kust.

De schaal van de onderneming en de nauwgezette planning waren zonder precedent, maar hoewel de bruggenhoofden relatief snel waren aangelegd, was de volgende fase van de strijd veel moeilijker dan verwacht. Het Normandische heggenlandschap was ideaal voor de verdediging, en de Duitsers, in het bijzonder de divisies van de Waffen-SS, vochten meedogenloos voor hun laatste kans.

Aan de hand van nooit eerder gebruikt materiaal uit meer dan dertig archieven in zes landen laat Antony Beevor zien hoe de Britse, Canadese en Amerikaanse troepen verzeild raakten in gevechten waarvan de hevigheid die van het Oostfront evenaarde.

Het aantal slachtoffers groeide, evenals de spanning tussen de leiders aan gene zijde. Franse burgers raakten ongewild verstrikt in de gevechten en kregen groot leed te verduren. Zelfs de vreugde om de bevrijding had een keerzijde. De oorlog in Noord-Frankrijk drukte niet alleen een stempel op een generatie, maar op de hele naoorlogse wereld en had een bepalende invloed op de verhouding tussen Amerika en Europa.

Bron: Ambo

De Tour van 1989 kende een buitengewoon spannende eindstrijd tussen Greg Lemond en Laurent Fignon. De paar seconden verschil in het eindklassement staat nog steeds in de boeken als het kleinste verschil ooit tussen de nummers een en twee. Maar die Tour is om veel meer redenen het memoreren waard.

Erik Breukink won in de proloog de gele trui, en is daarmee de laatste Nederlander die deze trui om de schouders had. Er reden dat jaar maar liefst dertig Nederlanders mee, een recordaantal. En ze waren zéér succesvol: Gert-Jan Theunisse en Steven Rooks wonnen belangrijke etappes, Rooks won het combinatieklassement en Theunisse de bolletjestrui en beiden eindigden in de top-10. Mathieu Hermans won een etappe in de sprint en Jelle Nijdam behaalde twee ritzeges. De Nederlandse PDM-ploeg won het ploegenklassement en PDM-renner Sean Kelly won zowel de groene als de rode trui. 'We' deden serieus mee in die dagen en dat leidde in ons land tot een ware Tourkoorts.

Mart Smeets keert met alle hoofdrolspelers, behalve de inmiddels overleden Johannes Draaijer, terug naar de hoogtijdagen van het Nederlandse wielrennen. Ze spreken over hun beleving van de Tour van '89, hun dromen en ambities en teleurstellingen, over epo-gebruik en over hun leven sindsdien. Het laatste geel staat boordevol schitterende persoonlijke verhalen.

Bron: Nieuw Amsterdam
www.martsmeets.nl

Voor De man en zijn fiets maakte Wilfried de Jong een selectie uit zijn mooiste wielerstukken voor NRC en De Muur. Daarnaast schreef hij nieuwe verhalen. Over kasseien, lege bidons, aanrijdingen en mist op de Mont Ventoux. `Wilfried de Jong voert je in een fauteuil door het wonderland van het cyclisme. Je schiet vaak in de lach - wat hij schrijft is wáár.' Tim Krabbé `De meeste mensen denken dat Wilfried de Jong een tv-maker is. Ze vergissen zich; hij is een schrijver.' Bert Wagendorp `Wilfried de Jong is de enige schrijver die op papier kan demarreren.' Matthijs van Nieuwkerk Wilfried de Jong (1957) is professioneel sportliefhebber. Sinds 2003 is hij presentator van Holland Sport, dat bekroond werd met een Zilveren Nipkowschijf. In NRC en nrc.next heeft hij een wekelijkse sportcolumn. Eerder schreef De Jong de boeken Aal en De linkerbil van Bettini.

Als Maria op twaalfjarige leeftijd voor het eerst op de fiets naar de middelbare school vertrekt, zwaait haar moeder Lucie haar weemoedig uit. Haar kleine meisje wordt groot. Tegelijkertijd is ze blij voor Maria, die vol verwachting een nieuwe fase in haar leven begint. Wat Lucie niet weet, is dat Maria die dag al Manou zal ontmoeten, de loverboy die haar leven in een hel zal veranderen.

Al snel verandert Maria in een onhandelbare puber. Lucie dringt niet meer tot haar dochter door en komt er maar niet achter wat er met haar aan de hand is. De waarheid gaat dan ook ieder voorstellingsvermogen te boven. Manou heeft Maria veranderd in een willoze pop die alles doet wat hij zegt.

Lang beseft Lucie niet dat ze leeft in een toneelstuk dat Manou regisseert. Wanneer ze stukje bij beetje ontdekt wat er gaande is met haar dochter, dringt langzaam tot haar door wat haar rol moet zijn. Ze zal met Manou moeten strijden om het vertrouwen van haar dochter, voor het te laat is.

Lucie Mosterd is de moeder van Maria Mosterd, de schrijfster van Echte mannen eten geen kaas' waarvan inmiddels 160.000 exemplaren werden verkocht. Eén ding is zeker: haar schrijftalent heeft Maria niet van een vreemde. 'Ik stond laatst voor een poppenkraam' is het bloedstollende verslag van de strijd van een moeder om het leven van haar dochter.

Bron: Van Gennep