De officiële lijst
met bestverkochte boeken

Paulien Cornelisse schrijft over taal. Niet over hoe het zou moeten, of hoe verschrikkelijk het is dat er mensen zijn die 'groter als mij' zeggen. Nee. Het gaat over taal zoals die op dit moment gesproken wordt. Dat is soms walgelijk, en soms aandoenlijk. Wat volgens Paulien Cornelisse in ieder geval vaststaat, is dat mensen bíjna nóóit zeggen wat ze bedoelen. ('Als ik even heel eerlijk ben' lijkt de opmaat tot vriendelijk commentaar, maar is meestal de inleiding tot keiharde kritiek onder de gordel).

Veel mensen vinden dat wij ons vooral door het gebruik van taal onderscheiden van de wilde beesten. Paulien Cornelisse ziet taal niet als een teken van civilisatie, maar meer als een voortzetting van omgangsvormen uit de oertijd. We zijn nog steeds bezig elkaar te vlooien en tegen elkaar te gillen, alleen doen we dat nu op een veel ingewikkelder manier. Je hebt ook mensen die niet willen toegeven dat de discussie inmiddels een ruzie aan het worden is. Die zeggen bijvoorbeeld: 'Grappig dat je dat zegt,' terwijl het helemaal niet grappig is.

Bron: Contact
www.pauliencornelisse.nl

Tot haar eerste dag op de middelbare school is Maria een heel gewoon meisje van twaalf. Ze woont met haar moeder en haar zus in een stad in het oosten van Nederland,en wil wel wat meer spanning in haar leven. Of stoer zijn, zoals dat groepje jongens dat rondhangt op het parkeerterrein van de school. Hoe zou het zijn als een van die jongens haar vriendje was? Maria's fantasie lijkt werkelijkheid te worden: een van hen, Manou, spreekt haar aan. Wat ze niet weet, is dat Manou een loverboy is.
Zes jaar later schrijft Maria dit bloedstollende verslag van haar jaren met Manou. De jongens die haar haar normale jeugd hebben ontnomen, en die de meeste mensen kennen als ‘loverboys', waren voor haar pooiers, drugs-, wapen- en mensenhandelaars. Geweld, (groeps)verkrachtingen, handel in meisjes, drugssmokkel: Maria heeft veel meegemaakt en gezien. Ze heeft er een authentiek en onthullend verhaal over geschreven. Openhartig vertelt ze over haar tegenstrijdige gevoelens voor Manou, en haar strijd om aan hem te ontkomen: fysiek, maar vooral mentaal. Wat Maria heeft meegemaakt is schokkend; hoe ze erop terugkijkt is buitengewoon ontroerend.
Nu met 16 extra pagina's Maria vertelt...

Bron: Van Gennep

Als Maria op twaalfjarige leeftijd voor het eerst op de fiets naar de middelbare school vertrekt, zwaait haar moeder Lucie haar weemoedig uit. Haar kleine meisje wordt groot. Tegelijkertijd is ze blij voor Maria, die vol verwachting een nieuwe fase in haar leven begint. Wat Lucie niet weet, is dat Maria die dag al Manou zal ontmoeten, de loverboy die haar leven in een hel zal veranderen.

Al snel verandert Maria in een onhandelbare puber. Lucie dringt niet meer tot haar dochter door en komt er maar niet achter wat er met haar aan de hand is. De waarheid gaat dan ook ieder voorstellingsvermogen te boven. Manou heeft Maria veranderd in een willoze pop die alles doet wat hij zegt.

Lang beseft Lucie niet dat ze leeft in een toneelstuk dat Manou regisseert. Wanneer ze stukje bij beetje ontdekt wat er gaande is met haar dochter, dringt langzaam tot haar door wat haar rol moet zijn. Ze zal met Manou moeten strijden om het vertrouwen van haar dochter, voor het te laat is.

Lucie Mosterd is de moeder van Maria Mosterd, de schrijfster van Echte mannen eten geen kaas' waarvan inmiddels 160.000 exemplaren werden verkocht. Eén ding is zeker: haar schrijftalent heeft Maria niet van een vreemde. 'Ik stond laatst voor een poppenkraam' is het bloedstollende verslag van de strijd van een moeder om het leven van haar dochter.

Bron: Van Gennep

Voor De man en zijn fiets maakte Wilfried de Jong een selectie uit zijn mooiste wielerstukken voor NRC en De Muur. Daarnaast schreef hij nieuwe verhalen. Over kasseien, lege bidons, aanrijdingen en mist op de Mont Ventoux. `Wilfried de Jong voert je in een fauteuil door het wonderland van het cyclisme. Je schiet vaak in de lach - wat hij schrijft is wáár.' Tim Krabbé `De meeste mensen denken dat Wilfried de Jong een tv-maker is. Ze vergissen zich; hij is een schrijver.' Bert Wagendorp `Wilfried de Jong is de enige schrijver die op papier kan demarreren.' Matthijs van Nieuwkerk Wilfried de Jong (1957) is professioneel sportliefhebber. Sinds 2003 is hij presentator van Holland Sport, dat bekroond werd met een Zilveren Nipkowschijf. In NRC en nrc.next heeft hij een wekelijkse sportcolumn. Eerder schreef De Jong de boeken Aal en De linkerbil van Bettini.

Menoblues is hét actuele overgangsboek van deze tijd. Een humoristisch boek van twee vrouwelijke, nuchter denkende gynaecologen die zelf ook ervaringsdeskundigen zijn. Het onderwerp wordt bespreekbaar gemaakt voor álle vrouwen, voor leken en professionals én voor mannen die hun vrouw beter willen begrijpen. De praktische oplossingen en adviezen uit de praktijk gaan verder dan de overgang alleen. Ook aan bijvoorbeeld hart- en vaatziekten en voeding wordt uitgebreid aandacht besteed. Een huisarts en een cardioloog werkten mee aan dit boek.

Bron: Kosmos

Dit bloedstollende boek, geschreven door een 27-jarige onderzoeksjournalist, is het gedocumenteerde en opwindende verslag over de neergang van de stad Napels onder de heerschappij van de camorra: een holdingcompany met investeringen en connecties wereldwijd. Is er een verband met het feit dat in de regio waarin Napels ligt (Campania) de hoogste graad van moorden kent in heel Europa? Dit boek traceert de werkwijze van Het Systeem (het insiderwoord voor camorra) en hoe men in iedere stad iedereen omkoopt, recruteert of omlegt. Rijdend op zijn Vespa trekt de auteur rond, mensen interviewend met de geur van bloed in zijn neus. In de eerste, apocalytische, scène van Gomorra vallen schedels van een container in de haven van Napels. Ze behoren toe aan dode Chinezen die per boot teruggebracht worden naar hun vaderland, om daar begraven te worden.

De auteur infiltreerde voor zijn onderzoek: hij werkte voor een Chinese textielverkoper, als ober tijdens een camorrabruiloft en als arbeider op een bouwplaats. Hij betrad de villa in Hollywood van een boss, een exacte replica van Tony Montana's optrekje in de film Scarface. De lezer wordt meegezogen in een verhaal waarin je de angst ruikt en ondergedompeld wordt in de arrogantie en het gekonkel van de camorra, die veel flexibeler blijkt te zijn dan de Siciliaanse maffia.

Dit criminele portret, deze reis naar de donkerste kant van de menselijke ziel, dit accurate verslag van de bezigheden, organisatie en werkwijze van de camorra wordt verteld op de enige manier die bij dit onderwerp past: keihard, nietsontziend en vol razernij. Gomorra is een fascinerend fresco van Shakespeariaanse intensiteit.

Verfilmd door Matteo Garrone. De verfilming van het boek sleepte op het Filmfestival van Cannes de Grand Prix in de wacht.

Bron: bol.com

Onze heilige waarheden hebben we de laatste eeuwen zien verdampen. Hulpeloos dobberen we rond op een zee van informatie, nieuws en meningen, op zoek naar iets wat ons weer ankers geeft. De moderne journalistiek is ons daar niet erg behulpzaam bij: hypes dicteren de berichtgeving, lichtzinnigheid en entertainment de toon. Wat vandaag de opening van de voorpagina of het journaal is, is morgen alweer achterhaald en vergeten.

Kan de filosofie ons uitkomst bieden? Haar tekortkoming is eerder het tegenovergestelde: diepgravende en ingewikkelde beschouwingen over de zin van het leven vullen de filosofiebibliotheken. Eeuwigheidswaarde hebben die boeken zeker, maar leren ze ons ook iets over het hier en nu?

In Nietzsche & Kant lezen de krant laat Rob Wijnberg zien dat de twee gebreken samen ook een kwaliteit kunnen zijn. Aan de hand van klassieke grootmeesters als Plato en Kant en moderne denkers als Fish en Rorty beantwoordt hij de meest prangende vragen uit de actualiteit. Zijn mensenrechten universele waarheden of westerse dogma's? Discrimineert Geert Wilders moslims als hij kritiek heeft op de islam? Klopt Rita Verdonks 'Regels zijn regels' eigenlijk wel? En wat wordt er nu werkelijk bedoeld met dé Nederlander?

Bron: De Bezige Bij

'Dat ik ooit een boek zou schrijven over zwangerschap leek me een jaar geleden nog even waarschijnlijk als dat Daphne Deckers een boek zou schrijven over de agrarische toepassingen van de rupsband in Litouwen. Praten over zwangerschapsverschijnselen vond ik wijvengezeik. Woorden als "voedingsbeha" en "zoogkompressen" kon ik alleen maar uitspreken als ik Adolf Hitler nadeed.

Ik ben namelijk een reservevrouw. Als alle vrouwen op zijn, dan bel je mij. Mijn beste vrienden zijn mannen. Ik haat winkelen en hou van praten over het ontstaan van het heelal, de nieuwe Volvo XC70 en de lippen van Angelina Jolie.

En toch ben ik de aangewezen vrouw om jou door deze negen maanden heen te slepen. Want ik weet hoe het is. En mijn ervaring is dat je daar het meeste aan hebt. In Krijg nou tieten staan de verhalen van een vriendin die je zelfvertrouwen kan geven, alleen al vanwege dit simpele feit: een kind krijgen is geen kattepis. Maar als ik het kan, kan jij het zeker.'

Bron: Nieuw Amsterdam
www.claudiadebreij.nl